KRATKO LJETO Ove žutozelene jabuke žive skladno uz tamnomodre šljive na bijelom stolu u toplo poslijepodne s kratkoćom ljeta u mašku zrele opne. Stavi, moja draga, ruku nježnu na držak noža pokraj jabuka osjetit ćeš drhtaj: noge stola sežu do crnih otkucaja podzemnih jauka. Peteljke voća nemirno trepere, nevidljiva grana nad nama još drhti od posljednje užurbane berbe zrelog tereta obješenih ljudi. Ubrus kraj tanjura bijel je za davljenje, nož brušen je za klanja divlja; sunce sve brže zalazi, rumenilom izjednačujuć voće: ljeto je kratko, zbilja. a mi smo samo dio prizora (mimo tvoje, draga, ljepote i dobrote, i svih mojih najboljih namjera) općem se toku ne možemo otet: Zaboravljamo zelenožute jabuke smrti i tamnomodre šljive stradanja; ograđujemo život bjelinom stolnjaka, uživamo privid kratkog ljetnog ladanja.
