OTICANJE
on sedi na maloj stolici njenog oca
pored modre kade
ispravlja je i savija poezijom
kao loknu
dok se voda u kojoj ona leži
polako izjednačava
s temperaturom njenog tela
iznad njega
na visokom prozoru
sitni kaktusi bodu vazduh
zagledana u odvodne cevi
i pomalo uplašena idejom oticanja
u pozi nimfetne kupačice
ona je samo mirni produžetak njegove ruke
koja deli njenu glavu od ivice kade
dok joj sa druge
lako kao sa dlana čita proročnu pesmu
neprimetno nestaju u pari trenutka
dok na ogledalima oknima i pločicama
magla zatvara paralelne prostore
u praznini pod čepom modre kade
duboko u zemlji
umirene podzemne vode
zauvek odnose njihovo vreme
